Дискант
Ди́ска́нт[1][2][3] (лат. discantus) — нумай пĕлтерĕшлĕ мусăк терминĕ.
«Дискант» терминпе XII—XV ĕмĕрсенче çаплах нумай сасăллă композици техникине палăртнă.
Пĕрлехи хыпарсем
Ытларах халĕ дискант — юрăç ачан çинçе сасси, çаплах унăн партийĕ (е соло, хорта). Иккĕмĕш октавăри до –ран ля –на çити диапозон. Дискант сасăпа XVIII ĕмĕрчен кастрат-юрăçсем тата тенор-фальцетçĕсем, ачасем вырăнне, юрланă. Хĕрарăм та юрлама пултарнă.
XVI—XVII ĕм. «дискантсен» класне чи çинçе сасăллă мусăк инструменчĕсене, тĕслĕхрен, дискант виоли, дискант тромбонĕ, дискант блокфлейти т. ыт. те кĕртнĕ. Çавсенех «сопрано» инструменчĕсем теççĕ.
Çаплах органăн пĕр регистрне дискант теççĕ.
Асăрхавсем
- ^ Справочно-информационный портал ГРАМОТА.РУ
- ^ Словарь трудностей произношения и ударения в современном русском языке. — СПб.: «Норинт».. К. С. Горбачевич. 2000.
- БРЭ (т.9, М., 2007, с. 54), где альтернативное ударение на втором слоге уже не приводится.
Литература
- Flotzinger R. Der Discantussatz im Magnus liber und seiner Nachfolge. Wien; Köln; Graz, 1969.
- Discantus // Lexicon musicum Latinum, hrsg. v. Michael Bernhard. Fasz.8. München, 2006, col.1000-1014.
- Дискант // Большая российская энциклопедия. Т.9. Москва, 2007, с. 54.
Каçăсем
- Соловьёв Н. Ф. Дискант // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.). — 1890—1907.
Юрăç сассисем |
||
|---|---|---|
| Хĕрарăм |
Колоратура-сопрано · Драматика-сопрано) · Контральто |  |
| Арçын |
Контратенор · Тенор (Тенор-альтино · Лирика-тенор · Драматика-тенор) Баритон (Лирика-баритон · Лирика-драматика-баритон · Драматика-баритон) · Бас-кантанте · Бас-профундо) | |
| Ыттисем | ||
Гроулинг • Скриминг | ||
| Çавăн пекех |
Бэк-вокал | |